The Practical Joker; Albatross

Wszystkiego najlepszego, Star Treku!
(źródło)

Premiera: 21 września 1974

Reżyseria: Bill Reed

Scenariusz: Chuck Menville

Przede wszystkim, chciałam wznieść toast z okazji 52. urodzin Star Treka, które miały miejsce w minioną sobotę. C[___]!!!

c[___]!!!

A teraz do rzeczy:

The Practical Joker to kolejny z odcinków Animowanej Serii wyreżyserowany przez Billa Reeda – prawdę mówiąc, próbuję wyłapać różnice między jego (przykrótkim) sezonem a tym reżyserowanym przez Hala Sutherlanda – i nijak nie mogę. Nadal mamy tę samą słabą animację i wkurzające zbliżenia na pół twarzy. Scenariusz zadka nie urywa, choć odpowiada za niego Charles Menville, pisarz z niemałym doświadczeniem, w 1968 roku nominowany do Oscara.

To, co mnie uderzyło przede wszystkim w odcinku o tajemniczym żartownisiu, to… cóż, poziom poczucia humoru. Trudno mi to jakoś przyjąć, że załoga chichocze, kiedy kapitan pokazuje napis „Kirk is a jerk” na plecach. To znaczy nie wiem – może już wtedy wszyscy byli nieco pod wpływem gazu rozweselającego, niemniej wydaje mi się, że po wszystkich dotychczasowych doświadczeniach ci ludzie powinni bardziej na serio podchodzić do tego typu sytuacji.

Te żarty ogólnie były na poziomie wczesnych klas szkoły podstawowej. Ale przyznam, że odpowiedź na pytanie kto jest żartownisiem mnie zaskoczyła. Znaczy ja zwyczajnie jakoś na to nie wpadłam. Jasne, było tajemnicze pole, wyglądające jak pokaz fajerwerków, ale nie dało mi do myślenia akurat w tę stronę. Nie kupuję też metody odwrócenia działania pola. Gdyby chociaż przelecieli przez nie tyłem ;)

(źródło)

To, co zasługuje na uwagę w odcinku, to chyba pierwsze pojawienie się holodecku w serii. Rzecz nie do przecenienia, bo przecież w Następnym Pokoleniu to było jedno z bardziej charakterystycznych, istotnych pomieszczeń na pokładzie Enterprise. Tutaj jeszcze nie nazywa się go holodeckiem, a występuje po prostu jako rec room. Ot, jedna z tych sytuacji w Star Treku, że pojawia się coś spektakularnie ważnego, ale w danym momencie to było w sumie takie trochę nic i nie wymagało komentarza.

Sam odcinek nie jest właściwie zły, choć niczym nie porywa: mamy komputer, który zyskał świadomość i wymknął się spod kontroli. A Kirk już nie raz zmagał się ze zbuntowanymi komputerami. Ogląda się to kompletnie bez napięcia, wiedząc, że lada moment dzielny kapitan znajdzie sposób, jak wykiwać maszynę. Inna sprawa, że maszyna tak naprawdę nie stanowi żadnego spektakularnego zagrożenia dla załogi: ot, jest irytująca. Nie wydaje mi się, żeby w jakimkolwiek momencie czyjeś życie było w autentycznym niebezpieczeństwie [mogli sobie skręcić karki na lodowisku]. Stąd też brak napięcia podczas oglądania. Cały epizod zdaje się taki… pastelowy. Można by to pociągnąć dalej i mocnej: zarówno szaleństwo komputera, jak i konflikt z Romulanami. Bah, gdyby się postarać, można by z tego wycisnąć wątki na film pełnometrażowy. A dostajemy dość płytką historyjkę, która próbuje być zabawna, ale ja tego humoru nijak nie kupuję.

Ot, jest miło i ani razu nie wychodzimy ze strefy komfortu. Jeden z odcinków, które właściwie można by zapomnieć zaraz po obejrzeniu.

(źródło)

Premiera: 28 września 1974

Reżyseria: Bill Reed

Scenariusz: Dario Finelli

A tu mamy dość ciekawą sytuację: scenarzysta, Dario Finelli, jest znany z dwóch tytułów: omawianego epizodu TASa oraz filmu Scorpio ’70. Tego ostatniego wprawdzie nie oglądałam, ale wystarczyło mi zerknąć na plakat, by stwierdzić, z jakiego rodzaju kinem mam do czynienia. Zdawałoby się więc, że nie ma co robić sobie nadziei. A jednak odcinek, moim zdaniem, wcale nie jest słabszy pod względem scenariusza od poprzedniego, napisanego przez pana Menville’a.

Przede wszystkim, epizod podoba mi się z tego względu, że to jeden z nielicznych momentów, kiedy przyglądamy się przeszłości McCoya. A każdy, kto mnie zna, wie, że jestem fangirlem McCoya. Tutaj doktor jest oskarżony w gruncie rzeczy o ludobójstwo i robi się naprawdę poważnie.

Jak teraz o tym myślę, byłoby całkiem interesująco, gdyby doktor rzeczywiście czymś zawinił w całej sytuacji. I mam wrażenie, że dawny TOS nie bałby się takiego rozwiązania wątku – mielibyśmy piękną opowiastkę o odpowiedzialności, konsekwencjach i etyce. Oczywiście, TAS nie sięga do tematu aż tak głęboko. Ot, mamy gupich obcych, którym trzeba pokazać, jacy jesteśmy zajebiści. Czyli nic nowego.

Niemniej podobał mi się sam motyw zarazy i twist związany z objawami. Choć trzeba przyznać, że McCoy jakoś spektakularnie się nie wykazał: w gruncie rzeczy nic by nie osiągnął, gdyby nie majaki Kirka i pomoc Spocka. Co – nie po raz pierwszy – każe mi się zastanowić, czy aby na pewno McCoy był w ogóle kompetentnym lekarzem…? Czy w jakikolwiek sposób zasłużył na swoją reputację, czy to wszystko jednak zasługa wychwalania przez Kirka?

Co mnie trochę zaskoczyło, to głupota Demosa. No bo serio, taki był sprytny i tak chciał szpiegować, ale nijak nie wzbudziło jego podejrzeń, że Enterprise spontanicznie otwiera hangar? Tak serio, nie wróżę świetlanej przyszłości Dramianom (zresztą, poza tym jednym odcinkiem Star Trek milczy w temacie tej rasy – przypadek…? Większą karierę w uniwersum zrobili Saurianie, którzy objawili się tu jedynie jako epitet wirusa…).

Inna sprawa, że oni wszyscy nie są zbyt sprytni. To znaczy: Spock uprzedza McCoya, że jeśli wróci na Enterprise, być może umrze. No dobra, niewątpliwie ryzyko jakieś jest, w końcu zaraza i w ogóle. Ale czy lekarz nie mógłby w jakiś sposób chociaż próbować się zabezpieczyć przed zarażeniem? Pakuje się na statek pełny chorych. I nawet maseczki nie ma? Naprawdę, McCoy? Naprawdę tak bardzo chciałeś umrzeć?

No i kaman: McCoy magicznie przez jedną sekundę pojawia się w złotym uniformie. Serio? Jak wywalone trzeba mieć na własny produkt, żeby przegapić coś takiego przy centralnej postaci odcinka?

Mnie najbardziej zaintrygował wygląd Dramian. Te ręce z chwytnymi pnączami, dziwne źrenice i duże uszy. Ja bym czasem chciała, żeby wygląd innych ras był umotywowany czymś więcej niż wyobraźnią autorów. Bo przecież te wszystkie cechy fizyczne nie biorą się znikąd – do czegoś służą. No i wzruszyło mnie przywiązanie Dramian do własnego wyglądu. Ich statek wyraźnie o tym świadczy.

– Spock, have you and Jim gone out of your minds? Why, this is a jailbreak.

– Doctor... just come with me please.

– No, Spock. It's illegal, that's what it is. Besides, I must stand trial, I have to find out!

– Doctor, you WILL stand trial. You WILL find out. After you find an antidote for the plague which is about to kill everyone aboard the Enterprise.